هنگام صحبت کردن درباره جهان ، کهکشان ها ، سیارات
و ستارگان درون آن ، اخترشناسان غالبا درباره ” جهان قابل مشاهده ” صحبت
می کنند . این عنوان شامل هر آن چیزی است که قابل شناسایی با فناوری نوین
باشد . ممکن است ما قادر به مشاهده یا محاسبه اجسام بیرون از ” جهان قابل
مشاهده ” نباشیم ، اما می دانیم که وجود دارد . آلودگی شهرهای بزرگ و صنعتی
شدن مشاهده شفاف ستارگان و سیارات در آسمان شب را برای ما دشوار کرده است .
اخترشناسان در گذشته چنین مشکلی را نداشتند و از فضایی که با چشم غیرمسلح
می دیدند شروع به نقشه برداری کردند . در قرن شانزدهم اختراع تلسکوپ
اخترشناسان را قادر کرد تا سه تا چهار برابر بیشتر درون فضا را ببینند
.امروزه اخترشناسان از درون رصدخانه ها جهان را می بینند و اطلاعات جمع
آوری شده از ماهواره ها و ماموریت های فضایی به منظومه شمسی را مطالعه می
کنند …. دانشمندی گفته است : تعداد کل ستارگان جهان از مجموع تعداد دانه
های شن در تمامی سواحل جهان بیشتر است . تعداد ستارگان جهان و تعداد دانه
های شن موجود در کره زمین را تنها می توان برآورد نمود . یک تلسکوپ پیشرفته
می تواند ستارگان موجود در ناحیه کوچکی از کهکشان ما را بشمارد . این
تعداد را می توان در اندازه کهکشان راه شیری
ضرب نموده و پس از آن در تعداد کهکشان های جهان ضرب کرد تا بتوان برآوردی
از تعداد کل ستارگان جهان را به دست آورد . عدم قطعیت هایی درباره چگونگی
تشکیل کهکشان راه شیری وجود دارد . بسیاری از دانشمندان تصور می کنند که
هنگام انفجار بزرگ ، مجموعه هایی از گازها و غبار کنار یکدیگر جمع شده و
خوشه هایی را تشکیل دادند که تبدیل به کهکشان ها شد . از آنجا که ما درون
این کهکشان قرار داریم نمی توانیم از زمین آن را به صورت مارپیچ ببینیم ،
در عوض این کهکشان به صورت کمان نوار باریکی در پهنه آسمان شب دیده می شود .
این کهکشان به صورت درخشندگی سفید کمرنگ دیده می شود و همین موضوع سبب شده
افسانه های زیادی درباره پیدایش آن ایجاد شود . سفرهای کاوشی درون فضا
دانشمندان را قادر ساخته تا مطالب زیادی درباره محیط زمین بیاموزند . این
کاوشها همراه با ارسال ماهواره هایی به درون فضا بوده که ارتباطات
مخابراتی و اینترنتی را در سرتا سر زمین فراهم کرده است …