کوروش کبیر
یا هیچ حرکتی که شایسته او باشد در جهان نشده است ؟ آیا ادامه راه این شخصیت بزرگجهانی نمی تنواند راه نجات ما باشد ؟ آیا عربیزه شدن ایران ما به همین دلیل نبوده است که نامی از کورش آورده نشود ؟آیا برای ایران که کورش را دارد و خود مهد حقوق بشر جهان بوده است - پسندیده است که امروز دنیا ما را به نام مهدتروریست و خشونت و ناقض حقوق بشر خطاب کند ؟ کورش پدر ملتها - بزرگ قهرمان آن روزگار - سرور آسیا - کسیکهکه دشمن او را به نیکی ستایش کرد و او را نمونه یک شهریار والا میدانست امروز کجاست ؟ فره وشی او را می ستاییم وبه همین جهت بر آن شدم گوشه ای از شخصیت این ابر مرد جهانی را از چند کتاب جدا کنم و برای هم میهنانم بیاورم تابدانند او در حد یک پیامبر برای ایران خدمت کرد و ایران یعنی کورش و کورش یعنی ایران . راه او راه جوانان آینده ایراناست و هیچ شخصیت غربی و عربی نمی تواند برای ما ایرانیان بالاتر از او باشد :
زندگی نامه ی کوروش بزرگ
زندگی نامه ی کوروش بزرگ
کوروش، ملقب به کوروش بزرگ یا کوروش کبیر (به پارسی باستان: KUURUUSHA) همچنین معروف به کوروش دوم، نخستین پادشاه و بنیان‌گذار شاهنشاهی هخامنشی بود. کوروش به مدت سی سال، از سال ۵۵۹ تا ۵۲۹۹ پیش از میلاد، بر ایران سلطنت کرد. دربارهٔ کوروش تمام مورخین توافق دارند که شاهی بود با عزم، عاقل و مهربان که در موارد مشکل به عقل بیش از قوه متوسل می‌شد و برخلاف پادشاهان آشور و بابل، با مردم مغلوب رئوف و مهربان بود. جنگ و بوی خون او را برخلاف فاتحان دیگر مغرور نکرد و رفتار او با پادشاهان مغلوب لیدیه و بابل سیاست تسامح او را بخوبی نشان می‌دهد. با پادشاهان مغلوب به اندازه‌ای مهربانی می‌کرد که آنها دوست کوروش شده و در مواقع مشکل به او یاری می‌نمودند. با مذهب و معتقدات مردم کاری نداشت بلکه برای جذب قلوب ملل آداب مذهبی آنها را محترم می‌داشت.
زندگی نامه ی کوروش بزرگ
زندگی نامه ی کوروش بزرگ
کوروش، ملقب به کوروش بزرگ یا کوروش کبیر (به پارسی باستان: KUURUUSHA) همچنین معروف به کوروش دوم، نخستین پادشاه و بنیان‌گذار شاهنشاهی هخامنشی بود. کوروش به مدت سی سال، از سال ۵۵۹ تا ۵۲۹۹ پیش از میلاد، بر ایران سلطنت کرد. دربارهٔ کوروش تمام مورخین توافق دارند که شاهی بود با عزم، عاقل و مهربان که در موارد مشکل به عقل بیش از قوه متوسل می‌شد و برخلاف پادشاهان آشور و بابل، با مردم مغلوب رئوف و مهربان بود. جنگ و بوی خون او را برخلاف فاتحان دیگر مغرور نکرد و رفتار او با پادشاهان مغلوب لیدیه و بابل سیاست تسامح او را بخوبی نشان می‌دهد. با پادشاهان مغلوب به اندازه‌ای مهربانی می‌کرد که آنها دوست کوروش شده و در مواقع مشکل به او یاری می‌نمودند. با مذهب و معتقدات مردم کاری نداشت بلکه برای جذب قلوب ملل آداب مذهبی آنها را محترم می‌داشت.