آمادگی جسمانی چیست؟
بسیاری ازمردم، آمادگی جسمانی را حفظ شکل ظاهری بدن می دانند. عده ای نیز توانایی انجام کاری را آمادگی می دانند. ولی از نظر تربیت بدنی و فیزیولوژیست معروف دوریس،آمادگی جسمانی وقتی به وجود می آید که فاکتورهایی مانند قدرت، سرعت، استقامت، اعطاف پذیری، چابکی، تعادل، هماهنگی، توان(فدرت انفجاری) در وجود یک شخص باشدعنوان مقاله: معنا و مفهوم تربیت مدنی
قالب فایل: WORD
تعداد صفحات: 20 صفحه
فهرست مطالب:
1- معنی و هدف تربیت
2- مبانی تعلیم و تربیت
الف) تربیت طبیعی
ب) تربیت انسانی
ج) تربیت اجتماعی / معنا و مفهوم
3- تربیت و نظام دموکراتیک
4- تربیت مدنی
1-4- تربیت مدنی چیست؟
2-4- اهداف تربیت مدنی
3-4- مبانی تربیت مدنی
الف) شناخت مدنی
ب) مهارت های مدنی
ج) ارزش ها و نگرش های مدنی
* بخشی از ابتدای مقاله:
1ـ معنی و هدف تربیت
هر چند غرض از تربیت، راه بردن انسان به سرمنزل مقصود است و آدمی به مدد تربیت می تواند قوای روانی، جسمانی، اجتماعی و معنوی خویش را پرورش دهد و پا در عرصه انسانیت گذارد؛ مع هذا مکاتب و نگرش های فلسفی به گونه ای متفاوت به انسان و تربیت می نگرند و متناسب با آن هدف های آموزش و پرورش را بیان می کنند. برای مثال مربی آرمانگرا با توجه به دو بُعد « جسم » و « جان » انسان ، برای بُعد معنوی و روحی او اهمیت بیشتری قائل است و می گوید ماهیت انسان را « روح » او تشکیل می دهد و از این رو سرنوشتی معنوی برای انسان متصور است . از دیدگاه ایدهآلیستها ، آدمی چون گام بر دنیای خاکی می نهد ، از مأوای خویش می گسلد و هدف تربیت رساندن آدمی به جایگاه نخستین خویش ـ عالم مثل ـ است .
به نظر فیلسوف واقع گرای علمی ، انسان موجودی زیستی با سلسله اعصاب رشد یافته به حد اعلاست که سرنوشت او بر اساس تأثیر محیط مادی و اجتماعی ، تعیین می شود . آموزش و پرورش باید انسان را نه تنها برای زندگی در جامعه آماده سازد ، بلکه باید همه توانایی های او را به منظور آشنایی با جهان و تسلط بر آن پرورش دهد . بنابراین از منظر رئالیستهای طبیعی یا علمی هدف تربیت و پرورش قوای جسمانی ، روانی و اجتماعی و آماده کردن افراد برای زندگی در بستر اجتماع است .
از نظر عمل گرایان ، به جهت اینکه هستی مدام در حال تغییر است و هیچگونه ثباتی در آن متصور نیست ، تعلیم و تربیت نمی تواند واجد هیچ هدف خاصی باشد . بنابراین در اندیشه تربیتی عمل گرایان ، تربیت خود زندگی و بازسازی مداوم تجربه در خلال زندگی است . از نظر عمل گرایان ، با عنایت به متغیر بودن هستی و معرفت و ارزش های بشری ، تریبت باید به آدمی بیاموزد که چگونه با مسائل اجتماعی و مشکلات زندگی ، مواجه گردد و راه گریز از تنگناها را دریابد .
از دیدگاه وجودگرایان ، انسان موجودی مختار ، آزاد و مسئول است و باید خویشتن را آنگونه که خود انتخاب می کند ، بسازد . بنابراین از بُعد هستی شناسی ، وجودگرایان بر این عقیده اند که انسان آن چیزی است که خود خویشتن را می سازد و هدف نهایی تربیت نیز آن است که انسان بتواند آزادانه از میان راههای مختلف زندگی و ساختن خویش ، یکی را برگزیند و در راه انتخابی خویشتن ، پذیرای مسئولیت باشد .
در تعالیم اسلام و قرآن ، هدف و معنای تربیت با « ماهیت انسان » رقم میخورد، در اندیشه قرآنی ، آدم موجودی حق گریز ، علم ستیز ، دروغ زن ، عجول و استهزاگر ، بی دانش و انکارپیشه است ( حجر ، 26 ) و از گِل ( انعام ، 2 ) ، خاک ( روم ، 20 ) گِل چسبنده ( صفحات ، 11 ) ، نطفه ( فاطر ، 11 ) ، آب جهنده ( طارق ، 5 ) و لخته خون ( علق ، 2-1 ) خلق شده است . مع هذا تکمله آفرینش آدمی ، در حد ماهیت و لجن محض باقی نمی ماند و در پای قله هستی نمی ایستد . استکمال بشر در گام نخست خلقت ، با دمیدن روح خداوندی بر کالبد آدم ، به اوج ذروه وجود می رسد .
در کشمکش میان این دو نفس ، خداوند برای پر مغز و معنا ساختن زندگی ، به گِل و لجن بسنده نمی کند و شیطان وسوسه انگیز را به مثابه سمبل کشش بسوی مکایدت و ناپاکی ـ بر باب مصلحت و حکمت خویش ـ می آفریند . هر چند مکر و نیرنگ شیطان ، تنها تا مرز وسوسه و گرایش به پستی و زشتی است و او را توان اجبار نیست ، اما همین فراخوانی بس که انسان های ظاهرنگر و آخوربین را اسیر باروی خویش گرداند، به گونه ای که انسان های فریب خورده بر گرد خصم درون، حلقه ای از مؤانست و شفقت زنند و هر روز، دام خویش را بیش از پیش بگسترانند. بنابراین در وجود انسان دو بانگ است که او را به خویش فرا می خواند. از آنجایی که انسان بر گرداب تعفن و اریکه روح خداوندی ، توأماً سوار است ، در مرتبه شدن و تربیت ، انسان از عالم خاکی و شیطانی رهایی می یابد و به سوی عبودیت و ربوبیت پر میکشد . لذا هدف تربیت کمک به آدمی برای رسیدن به کمال و قرب الی الله ، از طریق دوری گزینی از نفس اماره و ماهیت تعفنی و لجنی خویش و تهذیب نفس است .
مع هذا در اندیشه اسلامی ، عزلت گزینی و صوفی گری ، در حصول به عبودیت ، تنها راه مجاز محسوب نمی گردد و انسان کامل کسی است که بتواند در جدال بین دو نفس زنده در جامعه زندگی کند و فعالانه در اعتلاء و بهبود اجتماع خویش بکوشد و سرنوشت محتوم پنداشته خویش را به مدد تلاش و دوراندیشی ، تغییر دهد . بنابراین همانند دیگر مکاتب فلسفی ، در تربیت اسلامی ، آدمی نیازمند تربیت اجتماعی و آماده شدن برای زندگی در عرصه جامعه است ....فرزندان ما چگونه می اندیشند؟
کودکان مان چگونه می آموزند؟
اشتباهات فاحش تربیتی کودکانمان کدامند؟
آیا می توان از این اشتباهات کشنده روح فرزندانمان احتراز نمود؟
چگونه می توان در سرنوشت خود، خانواده، کشور و دنیا موثر بود؟
چگونه روحیه و خلاقیت کودکانمان خرد می گردد؟ آیا راه برگشت و جبرانی وجود دارد؟
چهار ویژگی نوزاد انسان کدامند؟
چگونه فرزندانمان را بی آنکه احساس فشار و تحمیل کنند راهبری و هدایت کنیم؟
چگونه در قلب و روح کودکان خود به سرعت نفوذ کنید؟ آیا راهی هست که از آینده فرزندانمان باخبر شویم؟
آیا در ازدواج، یافتن کار، معنویت، ثروت و رشد شخصی موفق خواهند بود؟
کلید اصلی تربیت در دست کیست؟
چگونه به سرعت، تبدیل به پدری نمونه و مادری موثر و بیاد ماندنی شوید؟
"چگونه فرزندان بهتری تربیت نماییم؟"
این سمینار اثری است بیاد ماندنی و ارزشمند با زبانی ساده و آسان برای تربیت فرزندانی موفق و خوشبخت. با تهیه این سمینار استثنایی شما می توانید، بلافاصله تبدیل به فردی موثرتر و خلاق تر در زندگی فردی و اجتماعی شوید. همین حالا این سمینار ارزشمند را تهیه کنید و با صدها نکته مهم و بسیار متفاوت در تربیت فرزندان و یک خانواده خوشبخت آشنا گردید.