ارتباط میان
خودروها با دنیای خارج و ارتباط میان خودروها در هنگام حرکت، رؤیای قدیمی بشر بوده
است و تاریخچه نخستین تلاشها برای تحقق این رؤیا به بیش از چهل سال پیش برمیگردد.
در آن زمان با نصب یک آنتن روی خودروهای خاصی مانند خودروهای پلیس یا اورژانس و
تنظیمکردن آنتنها روی یک فرکانس خاص در یک محدوده جغرافیایی، سعی میکردند یک
ارتباط رادیویی و شبه تلفنی را ایجاد کنند. در سال 1999 کمیسیون ارتباطات فدرال
ایالاتمتحده (FCC) با تصویب
استانداردها و پهنای باند لازم برای ارتباط خودروها با تجهیزات ثابت کنار جاده،
عملاً فاز جدیدی از شبکههای بین خودرویی را ایجاد کرد که این حرکت با تصویب
استاندارد DSRC[1]در سال 2003
تکمیل شد. در این استاندارد پهنای باند 5,9 گیگاهرتز به
ارتباطات بین خودرویی اختصاص یافته است و روی این فرکانس بین هفت تا ده کانال (5,850گیگاهرتز تا 5,926 گیگاهرتز) تعریف میشود که یک
کانال به صورت ویژه به افزایش ضریب امنیت خودروها و سایر کانالها به کاربردهای
خاص، اختصاص یافته است. پس از این رخدادها، انواع ارتباطات میان خودروها
براساس فناوریها و زیرساختهای متفاوت مطرح شده و هریک مسیری جداگانه برای توسعه
و مجهزکردن خودروها به امکانات شبکهای در پیشگرفتند. اگر بخواهیم شبکههای
خودرویی را براساس رسانه انتقال اطلاعات تقسیمبندی کنیم، به سه دستهکلی میرسیم:
شبکههای مبتنیبر امواج رادیویی (Wireless)،
مبتنیبر مکانیابی (GPS) و مبتنیبر
حسگرها و تراشههای داخلیتقسیمبندی بعدی شبکههای بین خودرویی میتواند براساس
زیرساخت شبکه باشد. در این تقسیمبندی سه نوع شبکه کلی سلولی، اختصاصی و موردی
داریم.نکته : این فایل توسط File2me نوشته شده است.
سیستم های تعلیق خودرو چگونه کار می کنند؟ هنگامی که مردم در مورد کارایی اتومبیل فکر می کنند، معمولاً کلماتی نظیر: اسب بخار، گشتاور و شتاب صفر تا صد به ذهن شان خطور می کند. ولی اگر راننده نتواند خودرو را کنترل کند، همه قدرتی که توسط موتور ایجاد می گردد، بدون استفاده است. به همین دلیل، مهندسین خودرو تقریباً از هنگامی که به فناوری موتورهای احتراق داخلی چهار زمانه دست پیدا کردند، توجهشان به سیستم تعلیق معطوف گردید.