ارتباط میان
خودروها با دنیای خارج و ارتباط میان خودروها در هنگام حرکت، رؤیای قدیمی بشر بوده
است و تاریخچه نخستین تلاشها برای تحقق این رؤیا به بیش از چهل سال پیش برمیگردد.
در آن زمان با نصب یک آنتن روی خودروهای خاصی مانند خودروهای پلیس یا اورژانس و
تنظیمکردن آنتنها روی یک فرکانس خاص در یک محدوده جغرافیایی، سعی میکردند یک
ارتباط رادیویی و شبه تلفنی را ایجاد کنند. در سال 1999 کمیسیون ارتباطات فدرال
ایالاتمتحده (FCC) با تصویب
استانداردها و پهنای باند لازم برای ارتباط خودروها با تجهیزات ثابت کنار جاده،
عملاً فاز جدیدی از شبکههای بین خودرویی را ایجاد کرد که این حرکت با تصویب
استاندارد DSRC[1]در سال 2003
تکمیل شد. در این استاندارد پهنای باند 5,9 گیگاهرتز به
ارتباطات بین خودرویی اختصاص یافته است و روی این فرکانس بین هفت تا ده کانال (5,850گیگاهرتز تا 5,926 گیگاهرتز) تعریف میشود که یک
کانال به صورت ویژه به افزایش ضریب امنیت خودروها و سایر کانالها به کاربردهای
خاص، اختصاص یافته است. پس از این رخدادها، انواع ارتباطات میان خودروها
براساس فناوریها و زیرساختهای متفاوت مطرح شده و هریک مسیری جداگانه برای توسعه
و مجهزکردن خودروها به امکانات شبکهای در پیشگرفتند. اگر بخواهیم شبکههای
خودرویی را براساس رسانه انتقال اطلاعات تقسیمبندی کنیم، به سه دستهکلی میرسیم:
شبکههای مبتنیبر امواج رادیویی (Wireless)،
مبتنیبر مکانیابی (GPS) و مبتنیبر
حسگرها و تراشههای داخلیتقسیمبندی بعدی شبکههای بین خودرویی میتواند براساس
زیرساخت شبکه باشد. در این تقسیمبندی سه نوع شبکه کلی سلولی، اختصاصی و موردی
داریم.نکته : این فایل توسط File2me نوشته شده است.